Cruising the Pacific Northwest: Mount Rainier

Het bloed kriebelt, we willen verder ondanks onheilsberichten over wind, regen, sneeuw en kou…allemaal de schuld van het orkaanseizoen waar nu Humberto en Imelda het zuidelijk Texas teistert. Van Indian summer is er in de eerstkomende dagen geen sprake, de herfst is begonnen en kleurt de wouden stilaan met tinten oker en rood.

Er dreigt een keuze tussen meer oost-zuid-west-noordelijk te trekken. Uiteindelijk besluiten we om onze wishlist te volgen en richting kust te trekken, in de omgekeerde volgorde als we voordien hadden gepland. Time for a change, dat is ook reizen: je telkens aanpassen aan veranderende omstandigheden, het leren van het moment

Eerste stop Ellensburg - the rodeo capital – leuk western dekor, met nog een oldskool recordshop die ik 5 jaar geleden ook bezocht. Tijd om enkele cd’s op de kop te tikken als soundtrack in de auto; de eigen MP3 stick met honderden uren muziek heeft geen aansluiting in de campervan, en de amerikaanse versie van wat radio moet voorstellen, krijg je snel indigestie. Een extra dekbed van uit de Goodwill store (Kringloopcentrum) en we zijn voorzien op de koudere nachten die ons vanaf nu in berggebied te wachten.

Kamperen, Amerikanen houden ervan en alles is dan ook netjes geregeld, betalen met creditcard aan de ingang van Mount Rainier National Park en je krijgt er een ruime standplaats met kampvuurset en picknicktafel voor in de plaats. Mount Rainier himself ( 4400 m) houdt zich voorlopig schuil in een wolkendekbed tegen de kou.

Vannacht krijgen we bezoek van een eekhoorntje of muis die het brood gevonden heeft, in godsnaam weet ik niet hoe die is binnengeraakt, ik vermoed via de waterafvoerpijp. Voor de rest is het heerlijk stil en vroeg donker. Lang slapen.

We hebben zin in een trekking de berg op, flanken vol herfstkleuren en mistige wolkenslierten. Tientallen aziaten denken er hetzelfde van en zullen als selfiënd en druk pratend de berg verkennen. De gletsjer krijgen we niet te zien op het uizichtpunt Glacier Vista, maar wel komen er meer zonnige doorbraken en in de namiddag zelfs open zicht op de slapende vulkaan, want dat is Mount Rainier tenslotte. De nabije Mount St Helens ontplofte wél in 1980 en ik herinner daarvan dat de straten en de auto’s tot ver buiten de zone vol grijs stof lagen en we er een potje van bijeenveegden om het mee te nemen naar België.