Go West

Quievrain, wachten…Arras, wachten…Virton, duiven gelost…waar is de tijd dat we op zondagochtend vroeg de radioberichten volgden over de starttijden van de wedstrijdduiven (remember de stem van Pol Jacqmain) en  de buurt van opa Louis’ duivenkot verboden terrein was om de aankomende vliegers niet af te schrikken. Dat en ander onzinnige gedachten passeren de revue  in de wachthal van Frankfurt Airport, afgewisseld met meldingen van de incheck voor Flight Y aan Gate X en het continue geschuifel van stromen zenuwachtig vertrekkenden.

De grote vogel Lufthansa zal ons de volgende 10 uur in een baan brengen noordwest over Zweden, Ijsland, Groenland en Canada om  aan bijna 1000km/u ons 9 uur in de tijd terug te catapulteren.  Een superlange dag en bij aankomst moet de namiddag in Seattle nog beginnen.

Het wordt - na het oppikken van onze  gepaintbrushte CamperVan met Californische nummerplaat en automatische besturing naar het enig vooraf gereserveerde motel - een 12 uur slaapmarathon, tenminste voor zover niet  wakkergehouden door de dunne muren tussen de kamers die privacyregels aan hun laars lappen en de grote Highway 5 bovendien rakelings langs het motel raast.  But hey, we’re in America, waar de auto bijna een verlengd ledemaat geworden is.
Dat blijkt de volgende ochtend wanneer we na bezoek aan het SAM (Seattle Art Museum)  aan de balie vragen hoe ver het lopen is naar de Space Needle, ons volgend afspraakpunt om 12u.             Oh my god, are you serious ? This must be 10 blocks from here. OK how far is that ? Must be about 2 miles on foot… Thanks, dat lopen we wel.

Zou het gebrek aan beweging geen deel van het probleem zijn van dit obesitas Amerika als je voor elke verplaatsing de auto gebruikt ? Om niet te spreken van de giga porties die je op het bord krijgt voor een eenvoudig avondmaal.  De zoektocht naar niet-industrieel geprepareerde fast en junkfood of een lekker menu dat niet op plastiek bord met wegwerpbestek geserveerd wordt, is hier een bijna dagtaak. Nog niet gesproken over de zoektocht naar een volgranen brood. Wat zijn we verwend  in Flanders.

 

SAM is één van de culturele verademingen die Seattle dan weer wel te bieden heeft, en toont een staalkaart van kunst uit gans de wereld in overzichtelijke ruimtes met als extra  toetje de indringende portretten van de afrikaanse fotografe Zanele Muholi.  Een ander deel van SAM presenteert moderne sculpturen  in een groene oase langs de Waterfront, waar even verder in de Pike Public Market horden toeristen zich komen vergapen aan de originele shop waar Starbucks ontstond.

   

 

 

Amazon heeft trouwens ook zijn eerste stapjes gezet in Seattle en bouwt er nu één van de hoogste torengebouwen en adverteert voor weer een paar duizend vacatures.

De lucht van Seattle moet de creatieve geesten wel beïnvloed hebben, zoveel is duidelijk als je enkel al bedenkt wat de stad aan muzikaal talent heeft opgeleverd:  Jimi Hendrix, Pearl Jam, Soundgarden, Nirvana en boeiende straatmuzikanten en concertjes  blijft  presenteren. 
Tijd te kort, op 't einde van deze 3 weken willen we zeker nog Erin terug ontmoeten, een verre verre neef uit de tak  Van Moorhems die vorige eeuw naar Canada en Amerika vertrokken, o.a. een stamgrootvader die een hotel stichtte aan de Pier van Orca Island. Bij onze laatste trip 5 jaar geleden langs de heerlijke mix van eilandjes in de Pudget Sound tussen Seattle en Vancouver Island,  boekten we een overnachting in dat hotel.                                                                                        
Vandaag staat Erin Van Moorhem ons om 12u op te wachten onderaan de Space Needle, de amerikaanse versie van de Eifeltoren voor de Wereldexpo van 1962.