In indianenland

Cap Flattery

Op naar het meest noordwestelijk punt van de staat  Washington, Cap Flattery op de hoek van de Pacific Ocean en de Straat van Juan da Fuca met Canada aan de overkant en met een rotseiland in de verte vol zeeleeuwen en een passerende Killer Whale als extraatje. Hij probeert een zeeleeuw van het eilandje te lokken als lunch.

De Kazah indianen bevolken dit reservaat, oorspronkelijk 700.000 hectaren, nu  nog een fractie.       Ze hebben hun eigen wetten, die ook voor de bezoeker telt: geen drugs en geen alcohol, omdat  ze er in hun eigen samenleving al genoeg problemen mee hebben. Nultolerantie. Oorspronkelijk walvisjagers, claimen ze nu dat recht weer op, al was het maar  één keer  per jaar uit ceremoniële overweging. Het plaatselijke Native Museum geeft een verhelderend overzicht van de geschiedenis, cultuur, dagelijks leven en de kunstige artifacts en gebruiksvoorwerpen.

Hun camping mag er ook zijn, voeten bijna op het brede zandstrand én in de zon. De temperatuur daalt hier snel na zonsondergang of overdag in de schaduw van het regenwoud.’ s Nachts gaat het naar vriespunt en er is sneeuw gesignaleerd op Stevens Pass, welke we 10 dagen geleden over reden van Seattle naar Leavenworth.

De herfstkleuren veranderen snel, de bossen vol paddestoelen die Ed voor één van zijn volgende gerechten zal voorbehouden. Morgen trekken zij zuidwaarts, wij naar het oosten richting Seattle.. 

Lake Ozette,

Je schat hier constant de afstand verkeerd in door die verdomde miles. We willen Peter en Ed trakteren op een laatste ontbijt samen, maar moeten naar het volgend stadje omdat in de Neah Bay het visseizoen dit weekend is afgesloten en de restaurants hun deuren hebben gesloten. Een volgend stadje is direct 35 miles en voor je ’t weet overbrug je de afstand Brugge – Aalst om even te gaan ontbijten. Het wordt bijna middag voor we er zijn, breakfast wordt brunch. Porties naar amerikaanse normen zijn bijna dubbel zo groot als in Europa, een doggy bag is hier standaard uitrusting.  Het moeilijke aan vriendschappen is het afscheid nemen.

Een namiddag hike in het regenwoud rond Lake Ozette leidt ons naar een strand van waaruit het whale spotting is. Het infobord geeft het heuglijk nieuws mee dat er beren gespot zijn. Ok, een keer iets anders dan in het Bulskampveld of Drongengoed rondlopen. Geen beer te zien, tenzij die van de honger, wel mama hinde die op haar 2 reetjes wacht aan de brug. Heerlijk. Vanavond zullen we weer als gerookte haringen bij het vuur genieten van een volle sterrenhemel en een goed boek.               

 Het zit soms in de kleine dingen  die het leven zoet doen smaken