Goin' home

Port Townsend

 

Laatste dag die met stevige regen begint,  maar opklaart zodra we downtown Port Townsend hebben gevonden. Hier waren we 40 jaar geleden al, op zoek naar Bonnie en Duke met dochtertje Phaedra die in Mexico het speelkameraadje was van onze Ada. Duke, een zeemansbink die me in Zippolite uit de woeste oceaan redde en me in zijn thuishaven de houten zeilboot van Neil Young toonde.  But memories fade, ik herken geen duimbreed van de Victoriaanse huizen in dit kunstenaarsstadje dat vandaag plaats biedt voor een optocht  van  kleurrijke hippievogels met zelfgebouwde “voertuigen” waarmee ze later een wedstrijdje zullen uitvechten.

 

Fort Worden, een stevige artillerieheuvel met militaire geschiedenis die teruggaat tot eind 1800 en uitkijkt op Canada aan de overkant, is onze laatste stopplaats op de Olympic Peninsula. Hier werd "The officer and a gentleman" in 82 opgenomen, wij genieten van de laatste middagzon onder de oude Madrono boom. Tijd om terug te keren.

Seattle

 

Met de ferry via Bremerton kom je pal in downtown Seattle terecht, de skyline van Seattle the Amazon City met de besneeuwde bergen in de achtergrond oogt als een kan fantasy decor, maar al snel is het aanpassen aan de drukte van de grootstad. De Japanse tuin viert zijn jaarlijks Marple Festival en kan door de drukte niet wedijveren met de herinneringen aan de zen momenten en de thee ceremonie die we er in 79 mochten ervaren. Of worden herinneringen mettertijd ook romantisch gekleurder ?

 

 

 

Erin Van Moorhem, de verre neef met gemeenschappelijke stamvoorouders, stond erop ons voor de voorlaatste avond thuis te ontvangen. Pacific Ocean King Salmon op het menu, de smaak is definitief onvergelijkbaar met hetgeen wij in Europa als Atlantische zalm op ons bord krijgen (veelal gekweekt in fishfarms in Noorwegen). Het wordt een warm weerzien, hoe futiel ook het contact via Facebook ontstond, de gemeenschappelijke band als 'familie' wordt versterkt door het persoonlijk contact en de laatavondlijke gesprekken.

 

Chihuly Garden and Glass Museum

De keuze qua musea is moeilijk voor de laatste dag,  het wordt het Glasmuseum bij de Space Needle volledig gewijd aan het superbe glasblazerswerk van Chihuly. Ik laat  de foto's voor zichzelf spreken.

 

 

 

Nog snel een stop bij Lime Records, één van de betere secondhand recordshops in Seattle en moet noodgedwongen aan het gewicht van de bagage denken om stop te zeggen bij de leuke vondsten.

Time's up. Inpakken en wegwezen. Morgenochtend wacht een superlange dag vliegen en een jetlag als appetizer thuis.

 

Epiloog

Amerika, geliefd of gehaat, het voelt in al zijn vezels als een nog jonge natie; wat is tenslotte 300 jaar onafhankelijkheid in tijdsperspectief vergeleken met de overdaad aan eeuwen europese cultuur en geschiedenis. Enkel de natuur heeft geschiedenis (én de native americans) In het Visitorcenter van Olympia National Park staat een gigantische doorsnede van een Douglas Fur waarvan de oorsprong tot de jaren 1300 teruggaat en er terzijde bij vermeld dat wanneer je anno 2019 zo'n boompje zou planten, hij dezelfde omvang zou bereiken in de 27°eeuw.

Patriotten zijn amerikanen alvast voor al wat de amerikaanse vlag dekt, en de american football (rugby), minder voor wat de big bully president hen ontzegt: je rechten als minderbedeelde, de minderheidsgroepen zoals  de native american die de natuur koesterden als hun sacred mother earth, tot de blanke tornado van europese bootvluchtelingen hún wetten kwamen dicteren.

 

Ook in eigen familie waren verre grootvaders ooit broers, waarvan de ene naar Amerika emigreerde (verre neef Erin in Seattle als nazaat) en de andere in België bleef. Ik kon de gedachte deze weken niet ontwijken of mijn reislust zijn roots heeft in  het dna van Constant Van Moorhem, die het avontuur en de uitdaging indertijd aanging voor die verre overtocht naar het onbekende ?

 

Zelf keren we terug naar de oude wereld, back to our own roots.

 

Back from the wilderness

 

Ontwaken in Salt Creek van getik op het  dak om je er op attent te maken dat je nog in het regenwoud zit, alhoewel: vanuit je bed naar de oceaan turen en walvissen spotten of er tenminste van dromen, het heeft iets aparts.

Het plan om de bergen in te trekken naar Hurricane Ridge voor een panoramisch vergezicht mogen we vergeten, Mount Olympus (2430m) heeft zich in grijsheid gehuld. Dan maar uitwaaien aan een strandstrip van 5 mile die recht in zee loopt en best bij laag tij kan bewandeld worden. Dungeness Spit nabij Sequim wordt een wonderbaarlijke beleving en één van de mooiste keien- en driftwood stranden die we de afgelopen 2 weken hebben afgewandeld. Straks wordt het streng selecteren van welke mooie stenen we mee in de bagage steken, kilo’s teveel dat is zeker.  Gelukkig wegen herinneringen niets en zijn er de honderden foto’s als verhaallijnen van een wekenlange onderdompeling in de imposante natuur van de Olympic Peninsula, 2 weken slapen in de natuur en  leven op het ritme van die natuur, kortere dagen dan nachten, temperaturen naar vriespunt, klammigheid die in de beenderen kruipt, kille wind. Het is definitief herfst nu, uitbundig en overdadig zoals alles hier in Amerika.

We kiezen voor een overnachting in een echt bed, met warme douche en de luxe van de bewoonde wereld via internet. Tijd om terug te keren, maar al na enige uren ingesloten tussen de kamermuren is er dat gemis aan de ongebreidelde vrijheid van het woud en  beaches van dit deel van de wereld.

 

Rainforest

Sol Duc Hotsprings

Van het bonken van de oceaan naar het klateren van een bergstroom, hogerop in het Olympic National Park, een schoolvoorbeeld van wat een regenwoud dient te zijn. Klamme kilte vanwege de hoge luchtvochtigheid en dichtbebost, de herfstkleuren voluit nu. Een unieke biotoop waar afgeknakte of omgewaaide bomen voedingsbodem zijn voor weer andere plantengroei. Een natuurlijke cyclus waarin het woud zichzelf recycleert. Bodems vol paddestoelen, mossen en varens, bomen met gordijnen korstmossen, giganten die met elkaar wedijveren om ter dikst of ter hoogst. Verderop langs het pad een waterval, een hert dat opschrikt, het hoort hier allemaal thuis.

 

We herbronnen in de sulfur hete baden van Sol Duc Hot Springs, het zou de hongaarse warmwaterbaden kunnen zijn, alleen wat duurder- van zoiets unieks maken ze er hier meteen een “resort” van, met duurdere prijzen en geen wifi. Het worden onze laatste dagen van kamperen in het woud, de kleren hebben dringend een wasbeurt nodig na de rook van avondlijke kampvuren en wijzelf eens toe aan een echt bed.

Salt Creek

Een regenwoud zonder regen is natuurlijk een utopie. De hele nacht plenst het druppels op het dak en het is tot ’s ochtends wachten op een regenpauze om de auto rijklaar te maken.  Ontbijten doen we zo’n 35 mile (ca 55 km) verderop in Port Angeles, een levendige havenstad aan de noordkant van de Olympic Peninsula. Veel daklozen hier die hun gammele bezittingen op een Safeway winkelkarretje rondhossen. Breakfast not at Tiffany’s maar by Shirley’s Cafe, tevens volgestouwd Memorabilia Museum. Als je een koffie addict bent, is een amerikaans ontbijt (buiten de weerom gigantische porties) altijd een pretje omdat je lege kop direct weer bijgevuld wordt zonder meerkost. Niet dat het topkwaliteit expresso is, maar toch, het doet de mens in je ontwaken na een bijna slapeloze nacht.

Een wasserij, een internetverbinding bij Safeway, electriteit om alles weer op te laden, de stad heeft het allemaal voor de uitgerookte kampvuurkampeerders. Straks  nog één dag aan de rand van de Oceaan, met een  top campsite with a view op de Strait of Juan de Fuca en afscheid nemen met een hemelsbreed sterrenfirmament.